Değişik bir sessizlik bu

Herkesin üstüne bir karabulut gibi çöken

Dünya yanarken, doğa haykırırken savaşları

İnsanoğlunun üzerine çöken

Bu gürültülü sessizlik

Çocuklar çığlık çığlığa ağlarken

Gülen suratlar var anlamsız resimlerde

Duygusuz gözlerde yapmacık üzüntüler var

Herkes konuşuyor ama

Bu boş bağrışmalar karartıyor dünyayı...

Sessizlik belki bir devrim belki bir kıyamet

Sessizlik iki ucu keskin bıçak

Karanlık tarafıyla kanatıyor dünya kendini

Işıl ışıl lambaların koca koca şehirlerin

Gizlediği bir cinayet bu, belki de bir intihar

Kulağı sağır eden gürültülerin

Üstünü örttüğü bir katliam.

Yok, edici sessizliğin sağır ettiği onlarca kulak

Bunca caniliğin kör ettiği binlerce göz

Küçük rengârenk yalanlarla dolu

Bir kutuya  odaklanan

Ve mutluluk rolü kesen yüz binlerce surat

Her gün rutine bağlanmış aynı yerlere doğru yürüyen

Kafasında dertleri ile

Oradan oraya koşuşturan onca beden...

Peki ya ruh...

Susar belki aklın belki kulakların duymaz

Görmez gözlerin bu çığ gibi büyüyen sessizliği

Bedenin hissetmez

Ama ruhun, insan ruhuna çöken bu ağırlığı

Nasıl, nasıl olurda taşır?

Nasıl olurda ezilmez bu yükün varlığı ile?