Ufkun Ardından
Kim bilir belki biz uzaklara dalmış izlerken ufku
Ufkun ardından birileri de bizi seyrediyordur
Görüyordur kargaşayı
Bitmeyen savaşlara dehşetle bakıyordur
Kim bilir belki de korkuyla ağlarken bir çocuk
Onunla beraber göz yaşı döküyordur
Korkuyordur tüm bu kötülüklerden
İyiliği arıyordur belki gözleri.
Kim bilir ufkun bu tarafında
Huzur bulurken biz ona bakarak
O kaybolmuş huzuru arıyordur ufkun ardında
Kukla olmuş ellerimiz ayaklarımız
Düşünmez olmuş zihinlerimizde
Bir şeyler fısıldamak istiyordur belki de
Belki de
biz bu kaosun içinde duyamıyoruzdur onları.
Biz derin derin iç çekerken bu taraftan
Gözlerimiz mavilere dalmışken
Kelimeler yetersiz kalıyordur belki
Kim bilir belki kalbimize dokunmak istiyorlardır
İyiliği güzelliği özgürlüğü hatırlatmak için
Buz tutmuş duyguların arasından.
Kim bilir umut...
Umut ufkun ardındadır belki
Belki onlar çalmıştır bizdekileri
Ona ihtiyaç duyduğumuz her an
Ufkun ardını görebilelim diye...