Kim bilir belki biz uzaklara dalmış izlerken ufku
Ufkun ardından birileri de bizi seyrediyordur
Görüyordur kargaşayı 
Bitmeyen savaşlara dehşetle bakıyordur 
Kim bilir belki de korkuyla ağlarken bir çocuk
Onunla beraber göz yaşı döküyordur  
Korkuyordur tüm bu kötülüklerden 
İyiliği arıyordur belki gözleri. 

Kim bilir ufkun bu tarafında
Huzur bulurken biz ona bakarak 
O kaybolmuş huzuru arıyordur ufkun ardında 
Kukla olmuş ellerimiz ayaklarımız 
Düşünmez olmuş zihinlerimizde
Bir şeyler fısıldamak istiyordur belki de 
Belki de 
    biz bu kaosun içinde duyamıyoruzdur onları.

Biz derin derin iç çekerken bu taraftan 
Gözlerimiz mavilere dalmışken
Kelimeler yetersiz kalıyordur belki 
Kim bilir belki kalbimize dokunmak istiyorlardır 
İyiliği güzelliği özgürlüğü hatırlatmak için
Buz tutmuş duyguların arasından. 

Kim bilir umut...
Umut ufkun ardındadır belki 
Belki onlar çalmıştır bizdekileri
Ona ihtiyaç duyduğumuz her an 
Ufkun ardını görebilelim diye...