Penceremin önünde can çiçeğim 

yazın kavrulup kuruyan yaprakları

karışsa da yanık ağıtlara

çıplak dalları

efsunlu ezgilerin tınısında

kışı yeşil entarisiyle karşıladı

Rüzgarla kırılıp

düştüğü yerden yeniden yeşeren dalları

tomurcuklandı baharda

gün doğumundan devşirerek renkleri

ekledi halis munis bakışlarına

yeni bir güne başlamanın sevinciyle

selamlar dağıttı yerime dünyaya

çünkü ben bir sardunya olamadım hâlâ

Umutlarım ufalandıkça

beklentilerim umut kırıklarına bulandı

düştüğü yerde kurudukça dallarım

umarsızlıklar içinde

acı sarı çığlıklara dolandım

ömrün bahçesinde tamken

gönlü yaslı yarım kaldım

Şimdi bir köküm var

hayata tutunan

iki de dalım

dallarım can damarlarım

iyi ki varlar

sen de iyi ki varsın

yorgun ruhumun sığınağı

sardunyam

sen beni anladın

Umudun güz durağında

Direnci övünçleyen

bahar düşkünü yüreğim

üşüyüp ürperse de 

kara kehanet yüklü söylencelere

biliyor ve inanıyorum ki

çok değil az bir zaman sonra

gülen günlerim de olacak benim

Süslenip giyineceğim

pembe çiçekli entarimi

donanmış iki dalımla

gönençle yaşayacağım erinci

direncimin kaynağı       

şiirimin ecesi 

sardunyam  sen  gibi