Bir yaprak daha düştü, sonbahar mevsiminde,
Bir dönem daha kapandı, son düşen yaprakla birlikte.
Her düşüşte bir hikâye, bir anı gizlenir toprağa,
Tıpkı insan ömrü gibi; başlar, büyür, ve sona varır usulca.

Rüzgâr esip geçer, kimini savurur uzak diyarlara,
Kimini toprağın koynuna serer huzurla.
Bir bakarsın ilkbahar gelir ardından,
Aynı dallardan yeni bir umut filizlenir yeniden.

Her son, bir başlangıcın sessiz müjdesidir aslında,
Her gece, yeni bir sabahın kapısıdır ardında.
Zaman döner, mevsimler değişir,
Ama hayat… hep aynı döngüde dirilir.

Biz de tıpkı o yapraklar gibiyiz dostum,
Köklerimiz geçmişte, yüzümüz geleceğe dönük.
Düşsek de, solsak da, yok olmayız tamamen. 
Çünkü her düşen yaprak, bir yaşamın devam ettiğini söyler insana.